یک شب از هزار و یک شب

اصولاً به ندرت به قصد گوش سپردن به موسیقی به طرف دم و دستگاه آن می روم. هر وقت نوای موسیقی شنیده شود به آن گوش می سپرم اما خودم عادت ندارم سی دی بگذارم و فلان موسیقی را گوش کنم. اگر هم زمانی قصد کنم شخصاً یک موسیقی را انتخاب و به آن گوش کنم مطمئناً آن موسیقی کلاسیک عربی نخواهد بود. ولی به جرأت می توانم بگویم در این آشفته بازار موسیقی یکی از ناب ترین انواع موسیقی که هر از چند گاهی؛ آن هم در اواخر شب با نوای محزون خود در فضای ساکت و صامت خانه یمان، طنین انداز می شود، و روح خسته از گذر یک روز ملال انگیز و بی فروغ  مرا بر فراز آسمان شهر هزار و یک شب - بغداد- به پرواز در می آورد، نوای کوکب الشرق "ام کلثوم" است. " آه محبوب من" عبارت سرتاسر پرخونی است از دل عاشقان دلداده که در طول نه چندان طویلش، حکایات بی شماری را با حزن مختص شب های دراز بغداد روایت می کند.
گرچه کلام موسیقی را متوجه نمی شوم اما نوای سوزناک و دلنشینش کافیست دوباره مرا به شب های بغداد ببرد. گرچه می پندارم شهر من ماتم زده ترین جای دنیاست اما بغداد را با تمام حزن و اندوه های هزار و یکشبانه اش دوست می دارم. ایستاده بر روی پلی بر روی دجله، به دو سوی رود می نگرم. نورهای شهر سوسو و چشمک زنان تو را به سوی خود می خوانند. بغداد هنوز بیدار است.  آه محبوب من؛ تو چطور؟

ن.پ: وقتی اندیشه ات این باشد که برای خوشامد دیگران بنویسی آنگاه دیگر نمی توانی بنویسی گرچه سطوری را سیاه می کنی. وقتی برای دل خودت ننویسی، برای دل او نیز نمی توانی بنویسی.