ببخشید

پارسال بود. درست در چنین روزهایی بود که بدون آنکه خودم بخواهم چنین شعر مسخره ای بر دهانم جاری شد. فقط پوزش می خواهم از اینکه دوباره این شعر را آوردم و گذاشتم اینجا. اگر ابتذال و پایین بودن این شعر بی نهایت مسخره و مبتذل را نادیده بگیریم تنها چیزی که برایم باقی می ماند خاطره ی روزهای پارسال است. حتماً دیده اید فیلم هایی را که طرف در بحبوحه ی جنگ و درگیری، عاشق می شود. خب، چنین وضعیتی نیز برای من پیش آمده بود. خودتان که می دانید خرداد پارسال  چه بویی می داد. البته بهتر است بگویم تابستان پارسال. الآن به یاد فیلم بی نوایان  افتادم. آنجا که جنگ های داخلی فرانسه برای انقلاب کبیر در جریان است و در آن گیرودار و شلوغی، پسرکی عاشق کوزت می شود.

The Wistful Route

As strolling along the wistful route,

I murmur the love which has taken root.

Clear like the result of a one-sided fight;
As the sun never shines at night.

Knowing it well: She'll never be mine,
Loving her forever is the lover's fine.

I'm fool of you honey,
But I have no money.

Although  this seems so funny,
Not for the eyes which are runny.

I'm fool you,
What should I do?

I don't want to make you sad,

But your love is drivin' me mad.

My life is as dark as night,

And I won't try again to be right.

Look at the loneliest lovelorn,

How much his face is sad and worn.

There is no reason,

For a born in the fall season.

There is no reason to be alive,

Except for your eyes which they revive.

Only I know when the sun rise:

It's when you open your eyes.

Let me hold your hand,

To walk in your eyes' sand.

I've not seen a day sunny,

Since I saw you my honey.

You don't know how much I love you,

Much more than everybody thinks I do.

I was captivated by your eyes,

And it takes me far away, miles and miles;

Over the clouds in the blue skies;

Where I can shout my cries.

I know this love is just a pie in the sky,

So, why I could not forget you, why?

The wistful route companies me through all its pains,

And I sigh for all my dreams which faded under rains.